^{آخرين سرباز جنگ جهاني اول درگذشت}

<sup>به گزارش گروه دفاع و امنيت مشرق به نقل از لس آنجلس تايمز، فرانك بوكلز آخرين سرباز در قيد حياتي كه در جنگ جهاني اول حضور داشت ديروز در سن 110 سالگي درگذشت.

وي كه آن زمان راننده آمبولانس بود «آخرين مرد» از نيروهاي پياده ارتش امريكا موسوم به « The Doughboys» است. دختر اين مرد گفت كه وي طبق آرزوي خودش در گورستان آرلينگتون و در كنار «جان پرشينگ» ژنرال معروف امريكايي در «جنگ بزرگ» به خاك سپرده خواهد شد.

بوكلز يكي از 4 ميليون سرباز امريكايي در جنگ جهاني اول معروف به «جنگ بزرگ» بود كه در جبهه فرانسه خدمت كرد، وي همچنين در جريان جنگ جهاني دوم نيز در جبهه ژاپن جنگيده بود. (امريكاييها در جريان جنگهاي اول و دوم جهاني نقش تعيين كننده اي در نجات اروپا از چنگ آلمان داشتند).</sup>

مندل مآلیس مندل دانشجوی ۲۴ سالهء آمریکایی در دانشگاهی متعلق به آمریکا در کاریو درس می‌خواند، او گزارش آزار و اذیت زنان به پلیس مصر را توصیه نمی‌کند.
دسامبر سال گذشته مندل در نزدیکی خانه‌اش در محله‌ای متوسط در کاریو مورد آزار قرار گرفت. پس از این حادثه او به همراه دوستانش به پلیس مراجعه کرد.
مندل می‌گوید: «پلیس با دوستان مرد من رفتاری بسیار عالی داشت در حالی‌که من باید در مقابل در ورودی به یک کارمند جزء تمام وقایع آزارم را توضیح می‌دادم.»
ی‌گوید، افسر پرونده‌اش به او پیشنهاد داده بود که نیمه شب او را در کنار رستوران مک دونالد ملاقات کند تا بیش‌تر در این‌باره صحبت کنند که او این پیشنهاد را رد کرده بود.
تادروس یکی از استادان علوم سیاسی دانشگاه آمریکایی قاهره می‌گوید: «اگر شما یک زن باشید و بخواهید چیزی را گزارش کنید، نمی‌دانید واقعا چه چیزی در ایستگاه پلیس در انتظار شماست. حتی اگر در بهترین حالت گزارش شما تنظیم شود فکر می‌کنید بعد از آن چه اتفاقی می‌افتد. فرآیندی بسیار کند رخ می‌دهد و اگر خیلی خوش‌شانس باشید یک قاضی برای شما انتخاب می‌شود که فاقد حساسیت جنسیتی است و شما احتیاج به مدارک بسیار محکمی‌ دارید که اغلب مساله‌ساز است.»
تنها ۷/۱ درصد از ۲۸۰۰ زنی که از آزارهای مختلف جان سالم به در برده‌اند گزارش این آزار را به مرکز حقوق زنان قاهره اطلاع می‌دهند. یک پیمایش نشان داد ۳۲ درصد زنان شاغل به طور منظم آزار جنسی را تجربه می‌کنند، ۳۲ درصد زنان زیر ۱۸ سال به طور روزانه و یا بیش‌تر و ۳۰ درصد از زنان حرکات و کلمات موهن و مستهجن را تجربه کرده‌اند. نیمی از این وقایع در خیابان و حمل و نقل عمومی گزارش می‌شود.
مشکل ناامنی خیابانی زنان در مصر در اکتبر ۲۰۰۶ به خبری بین‌المللی تبدیل شد، زیرا هزاران زن که آزار‌های مختلف را تجربه کرده بودند به خیابان‌های قاهره ریختند. این اعتراض در روز عید مسلمانان که پس از یک ماه روزه و توجه به مسایل معنوی جشن گرفته می‌شد، برگزار شد.
وائل عباس روزنامه‌نگاری که از صحنهء حملهء پلیس به تعدادی از دوستانش با دوربین موبایل عکس گرفته و آن را به روی وبلاگ خود قرار داده بود، می‌گوید: «این جامعه تحت سلطهء مردان است، بنابراین اگر یک زن مورد آزار قرار بگیرد گناه خود او دانسته می‌شود که به شکل خاصی لباس پوشیده یا در زمان بدی به خیابان آمده است.»
عباس می‌گوید: «دو دختر که سال گذشته مورد آزار قرار گرفته بودند و به پلیس گزارش داده بودند خود متهم شدند. مردم نیز زنانی که چنین گزارش‌هایی را ارایه می‌دهند، از لحاظ اخلاقی مساله‌دار می‌دانند.»
● پلیس حملهء خشونت‌آمیز خود را تکذیب کرد
مقامات دولتی به علت فشارهایی که آن‌ها را وادار می‌کرد پاسخگوی خشونت خود باشند سعی کردند از طریق مقالات و گزارش‌های خود در رسانه‌های خبری دولتی این چنین اعلام کنند که عده‌ای قصد بدنام کردن چهرهء پلیس مصر را دارند. آن‌ها به این نکته اشاره کردند که هیچ کدام از پلیس‌هایی که شاهد این تجمع بودند حمله‌ای را گزارش نکرده‌اند. مقامات مسوول به تماس‌های مکرر خبرنگاران سایت اخبار زنان نیز پاسخی ندادند.
گرچه حملهء روز عید پلیس به زنان تیتر خبرها شد اما این اولین بار نبود که چنین آزاری با این گستردگی در مصر توسط پلیس اتفاق افتاد. در طول اعتراض‌هایی که در حمایت از دموکراسی در ماه مه ‌سال ۲۰۰۵ رخ داد ماگدا عدلی که مدیر الندیم، مرکزی که مشاوره‌های روانشناسی برای قربانیان خشونت است اعلام کرد که خود شاهد آزار تعدادی از زنان فعال روزنامه‌نگار بوده است. او که خود بسیاری اوقات همراه خشونت‌دیدگان به دادگاه مراجعه می‌کند می‌گوید، بسیاری از پرونده‌ها توسط پلیس بسته می‌شود به این دلیل که متهم شناسایی و دستگیر نمی‌شود.
● تحقیق دربارهء شکنجه وابسته به سیستم
عدلی می‌گوید، زنان با یک سیستم قضایی که در آن شکنجه وجود دارد مواجهند. در سال ۱۹۹۳ گروه تحقیقی ماگدا عدلی شروع به تحقیق دربارهء شکنجه در مصر کردند که بر اساس شهادت قربانیان صورت گرفته بود و گزارش آن در سال ۱۹۹۷ تهیه شد که نشان می‌داد زنان و پناهنده‌های سودانی مورد شکنجه قرار می‌گیرند. در سال ۲۰۰۴ اولین گزارش با نام «روزهای شکنجه تجربیات زنان در پایگاه‌های پلیس» چاپ شد که ۶۲ مورد آزار و خشونت جنسی علیه زنان در یک دورهء ۹ ساله را گزارش می‌داد. این زن‌ها اغلب از وابستگان مظنونان بودند که مورد شکنجه قرار می‌گرفتند تا مرد مظنون خود را معرفی کند.
یکی از این شاهدان زنی بود به نام سعیدیا که فردی از وابستگان او مظنون به قتل بود. او می‌گوید، آن‌ها مرا به همراه عده‌ای دیگر در یک اتاق سرد در یکی از ایستگاه‌های پلیس قرار دادند. سپس در حالی که چشمان ما بسته بود شروع به زدن ما کردند. عدلی می‌گوید: «به علت گفته‌های سعیدیا این افسر پلیس شناخته شد و به خاطر انگشت‌نما شدن محل کار خود را تغییر داد.»

ویستا

در نماد جدیدی از حقوق بشر به سبک غربی، یک آلمانی طی دو دهه به فرزند خود تجاوز کرده و از دختر خود صاحب هفت فرزند است. …

همچنین در دادگاه وی عنوان شد که این شهروند آلمانی دختر خود را مجبور به تن فروشی ساخته است. اسناد پزشکی حاکی از آن است که این مرد از دخترش صاحب هفت فرزند شده است.

همشهری سرنخ در شماره 71 خود به سراغ زنی رفته که موفق شده بعد از اثرات تلخ و تکان‌دهنده اعتیاد بر زندگی‌اش، پاک شود و به دنبال آن پدر 86 ساله خود و 14 نفر از اعضای خانواده‌اش را از چنگال اعتیاد رهایی بخشد.

بخش‌هایی از این گزارش تکان‌دهنده در ادامه می‌آید: در یکی از محله‌های پرت ملارد کرج به دنبال کمپی می‌گردیم که به‌تازگی افتتاح شده. این کمپ چند ماه است توسط زنی که خودش سال‌ها معتاد بوده راه اندازی شده تا به معتادان داوطلبی که تصمیم گرفته‌اند سلامتی شان را به دست بیاورند کمک کند. گودال‌های بزرگ و تل‌های خاکی که بچه‌ها کنار آنها مشغول بازی کردن هستند مناظری است که تا قبل از رسیدن به کانون آرامش می‌بینیم.

منیژه در حال صحبت با خانواده یکی از رهجوهاست. کارش که تمام می‌شود به سراغش می‌رویم و گفت‌و‌گویمان را از ماجرای معتاد شدنش شروع می‌کنیم؛ « از نه سالگی شروع به مصرف مواد کردم. دو ازدواج ناموفق داشتم. درهمان نه سالگی شوهرم دادند. من اصلا آن زمان نمی‌دانستم ازدواج چیست !پسرعمه ام هم 17 ساله بود که با هم زیر یک سقف رفتیم. بعدها فهمیدم که او اعتیاد داشت. زندگی کودکانه ما دو سال بیشتر دوام نیاورد. یک سال بعد مجددا شوهرم دادند اماازدواج دومم کمتر از یک ماه دوام آورد. تازه 13 سالم شده بود که از شوهر دوم هم جدا شدم.»

یک زندگی کودکانه

منیژه تا13 سالگی دوبار ازدواج کرده بود. زمانی که همسن و سال‌های او پشت میز و نیمکت‌های دبستان آموزش می‌دیدند، منیژه در حالی که هنوز کودکی نکرده بود مجبور بود نقش همسر را بازی کند؛«من سن و سالی نداشتم که برای بار دوم ازدواج کردم؛ برای همین هر روز خانه و زندگی را ول می‌کردم وبرای خاک بازی با دوستانم به کوچه می‌رفتم.‌بعدش هم از ترس شوهرم زیر کمد یا اسباب و اثاثیه خانه قایم می‌شدم؛ برای همین بود که خانواده شوهرم می‌گفتند من زن زندگی نیستم و طلاقم دادند.»

ماجرای معتاد شدن خانم دانایی هم به همان سال‌هایی بر می‌گردد که او را به زور شوهر دادند؛«چند ماهی که از اولین زندگی مشترکم گذشت متوجه شدم پسرعمه ام تریاک می‌کشد. من هم که خوب و بد را نمی‌دانستم وقتی او از خانه بیرون می‌رفت، با قاشق سوخته‌های تریاکش را از وافور در می‌آوردم و می‌خوردم. بعد هم با خیال راحت بدون اینکه متوجه چیزی شوم می‌خوابیدم. بچه بودم و از این کار مثل یک بازی خوشم می‌آمد. شوهر دومم هم معتاد بود؛ برای همین دیگر بدون رودربایستی با او مواد مصرف می‌کردم.»

31 سال تخریب

منیژه تا 13 سالگی دو ازدواج ناموفق را تجربه کرده بود؛ اما شرایط زندگی او و خانواده‌اش باعث شد او برای سومین بار ازدواج کند و دوران اعتیادش 31 سال ادامه پیدا کند؛«چهارده سالم که شد با علیرضا ازدواج کردم. او اعتیاد نداشت و مرد خوبی بود. بعد از مدتی من به‌خاطر انجام دادن کار خانه و بشور و بسابی که داشتم رماتیسم گرفتم و کم کم رماتیسمم به قلبم زد. به مطب دکترهای مختلفی رفتم اما همه می‌گفتند به‌خاطر اعصابم است که این‌طوری شده‌ام و باید بروم مسافرت و این حرف‌ها. اما من خودم می‌دانستم چه مرگم است و چرا عصبی شده‌ام می‌دانستم چون ترک نکرده‌ام باید مواد مصرف می‌کردم اما شوهرم از ماجرا خبر نداشت. یک روز همسایه مان به علیرضا گفت:«به زنت تریاک بده، خوب می‌شه.»

همسایه حرف دل دانایی را زد. همین توصیه بیجا باعث شد منیژه شرم را کنار بگذارد و به همسرش بگوید چه دردی دارد؛« آنجا رویم کمی به شوهرم باز شد و ماجرای اعتیادم را به او گفتم. اول داد و بیداد راه انداخت اما بعد که حال و روزم را دید گفت برایت مواد می‌گیرم ولی به خانواده‌ام نمی‌گویم تو معتادی. می‌گویم خودم معتاد شده‌ام. ما خانه مادر شوهرم زندگی می‌کردیم. وقتی آنها سرزده به خانه مان می‌آمدند شوهرم تریاک را از دست من می‌گرفت و می‌کشید؛ همین‌طوری شد که او هم مثل من معتاد شد و بیشتر از 25 سال با هم زندگی مان را دود کردیم.»

تلخ مثل زهر مار

روزها و فرصت‌های ناب زندگی منیژه و همسرش پای بساط مواد خاکستر می‌شدند؛ آن‌قدر آن روزها اتفاقات تلخ برای این زن جوان افتاده که وقتی از او می‌خواهیم درباره‌اش حرف بزند سری تکان می‌دهد و می‌گوید نمی‌دانم باید کدامش را بگویم. خاطرات او از زندگی خودش گرفته تا اعتیاد بچه‌هایش یک نقطه مشترک دارد؛ اینکه تمامشان مثل زهر تلخ است؛«سه دختر و دو پسر دارم که متاسفانه یک دختر و یک پسرم هم اعتیاد پیدا کردند. اگر بخواهم از اتفاقات تلخ بگویم شاید باورتان نشود اما 90 درصد از زندگی دوران اعتیادم تلخ است. حسین، پسرم مدت زیادی بود که به من می‌گفت برایش دمپایی بخرم. با خودم حساب کتاب می‌کردم می‌گفتم اگر بخواهم 500 تومان پول دمپایی او را بدهم باید چند دود کمتر مواد بکشم برای همین پشت گوش می‌انداختم.»

کارد به استخوان رسید

بهترین سال‌های زندگی او و بچه هایش در کشمکش با اعتیاد گذشت. تا اینکه او شش سال قبل به واسطه یک اتفاق تلخ تصمیم به ترک گرفت؛«شش سال قبل بعد از یک اتفاق، زندگی ام نجات پیدا کرد. بچه هایم گرسنه بودند حتی پول نداشتم برایشان تخم‌مرغ بخرم. ‌یکی از اقواممان آمد خانه‌مان، با اینکه می‌دید دست و پای بچه هایم از گرسنگی می‌لرزد حاضر نشد75 تومان پول بدهد تا دوتا تخم مرغ برایشان بخرم. آن روز تازه متوجه شدم از کجا به کجا رسیده‌ام؛ شوهرم کارخانه داشت با 200 چرخکار. خودم خانه داشتم اما دیگر هیچ چیز برایمان نمانده بود؛ همه‌اش را دود کرده بودیم.»

اوضاع و احوال زندگی برای منیژه و خانواده‌اش حسابی تلخ شده بود. آنها حتی نمی‌توانستند شکمشان را سیر کنند. هر روز شرایط برای منیژه بدتر می‌شد. گرسنگی فرزندانش برای او تلنگری شد تا به خودش بیاید:«با خودم گفتم هرطور شده باید ترک کنم.»



فان پاتوق

همشهری سرنخ در شماره 71 خود به سراغ زنی رفته که موفق شده بعد از اثرات تلخ و تکان‌دهنده اعتیاد بر زندگی‌اش، پاک شود و به دنبال آن پدر 86 ساله خود و 14 نفر از اعضای خانواده‌اش را از چنگال اعتیاد رهایی بخشد.

بخش‌هایی از این گزارش تکان‌دهنده در ادامه می‌آید: در یکی از محله‌های پرت ملارد کرج به دنبال کمپی می‌گردیم که به‌تازگی افتتاح شده. این کمپ چند ماه است توسط زنی که خودش سال‌ها معتاد بوده راه اندازی شده تا به معتادان داوطلبی که تصمیم گرفته‌اند سلامتی شان را به دست بیاورند کمک کند. گودال‌های بزرگ و تل‌های خاکی که بچه‌ها کنار آنها مشغول بازی کردن هستند مناظری است که تا قبل از رسیدن به کانون آرامش می‌بینیم.

منیژه در حال صحبت با خانواده یکی از رهجوهاست. کارش که تمام می‌شود به سراغش می‌رویم و گفت‌و‌گویمان را از ماجرای معتاد شدنش شروع می‌کنیم؛ « از نه سالگی شروع به مصرف مواد کردم. دو ازدواج ناموفق داشتم. درهمان نه سالگی شوهرم دادند. من اصلا آن زمان نمی‌دانستم ازدواج چیست !پسرعمه ام هم 17 ساله بود که با هم زیر یک سقف رفتیم. بعدها فهمیدم که او اعتیاد داشت. زندگی کودکانه ما دو سال بیشتر دوام نیاورد. یک سال بعد مجددا شوهرم دادند اماازدواج دومم کمتر از یک ماه دوام آورد. تازه 13 سالم شده بود که از شوهر دوم هم جدا شدم.»

یک زندگی کودکانه

منیژه تا13 سالگی دوبار ازدواج کرده بود. زمانی که همسن و سال‌های او پشت میز و نیمکت‌های دبستان آموزش می‌دیدند، منیژه در حالی که هنوز کودکی نکرده بود مجبور بود نقش همسر را بازی کند؛«من سن و سالی نداشتم که برای بار دوم ازدواج کردم؛ برای همین هر روز خانه و زندگی را ول می‌کردم وبرای خاک بازی با دوستانم به کوچه می‌رفتم.‌بعدش هم از ترس شوهرم زیر کمد یا اسباب و اثاثیه خانه قایم می‌شدم؛ برای همین بود که خانواده شوهرم می‌گفتند من زن زندگی نیستم و طلاقم دادند.»

ماجرای معتاد شدن خانم دانایی هم به همان سال‌هایی بر می‌گردد که او را به زور شوهر دادند؛«چند ماهی که از اولین زندگی مشترکم گذشت متوجه شدم پسرعمه ام تریاک می‌کشد. من هم که خوب و بد را نمی‌دانستم وقتی او از خانه بیرون می‌رفت، با قاشق سوخته‌های تریاکش را از وافور در می‌آوردم و می‌خوردم. بعد هم با خیال راحت بدون اینکه متوجه چیزی شوم می‌خوابیدم. بچه بودم و از این کار مثل یک بازی خوشم می‌آمد. شوهر دومم هم معتاد بود؛ برای همین دیگر بدون رودربایستی با او مواد مصرف می‌کردم.»

31 سال تخریب

منیژه تا 13 سالگی دو ازدواج ناموفق را تجربه کرده بود؛ اما شرایط زندگی او و خانواده‌اش باعث شد او برای سومین بار ازدواج کند و دوران اعتیادش 31 سال ادامه پیدا کند؛«چهارده سالم که شد با علیرضا ازدواج کردم. او اعتیاد نداشت و مرد خوبی بود. بعد از مدتی من به‌خاطر انجام دادن کار خانه و بشور و بسابی که داشتم رماتیسم گرفتم و کم کم رماتیسمم به قلبم زد. به مطب دکترهای مختلفی رفتم اما همه می‌گفتند به‌خاطر اعصابم است که این‌طوری شده‌ام و باید بروم مسافرت و این حرف‌ها. اما من خودم می‌دانستم چه مرگم است و چرا عصبی شده‌ام می‌دانستم چون ترک نکرده‌ام باید مواد مصرف می‌کردم اما شوهرم از ماجرا خبر نداشت. یک روز همسایه مان به علیرضا گفت:«به زنت تریاک بده، خوب می‌شه.»

همسایه حرف دل دانایی را زد. همین توصیه بیجا باعث شد منیژه شرم را کنار بگذارد و به همسرش بگوید چه دردی دارد؛« آنجا رویم کمی به شوهرم باز شد و ماجرای اعتیادم را به او گفتم. اول داد و بیداد راه انداخت اما بعد که حال و روزم را دید گفت برایت مواد می‌گیرم ولی به خانواده‌ام نمی‌گویم تو معتادی. می‌گویم خودم معتاد شده‌ام. ما خانه مادر شوهرم زندگی می‌کردیم. وقتی آنها سرزده به خانه مان می‌آمدند شوهرم تریاک را از دست من می‌گرفت و می‌کشید؛ همین‌طوری شد که او هم مثل من معتاد شد و بیشتر از 25 سال با هم زندگی مان را دود کردیم.»

تلخ مثل زهر مار

روزها و فرصت‌های ناب زندگی منیژه و همسرش پای بساط مواد خاکستر می‌شدند؛ آن‌قدر آن روزها اتفاقات تلخ برای این زن جوان افتاده که وقتی از او می‌خواهیم درباره‌اش حرف بزند سری تکان می‌دهد و می‌گوید نمی‌دانم باید کدامش را بگویم. خاطرات او از زندگی خودش گرفته تا اعتیاد بچه‌هایش یک نقطه مشترک دارد؛ اینکه تمامشان مثل زهر تلخ است؛«سه دختر و دو پسر دارم که متاسفانه یک دختر و یک پسرم هم اعتیاد پیدا کردند. اگر بخواهم از اتفاقات تلخ بگویم شاید باورتان نشود اما 90 درصد از زندگی دوران اعتیادم تلخ است. حسین، پسرم مدت زیادی بود که به من می‌گفت برایش دمپایی بخرم. با خودم حساب کتاب می‌کردم می‌گفتم اگر بخواهم 500 تومان پول دمپایی او را بدهم باید چند دود کمتر مواد بکشم برای همین پشت گوش می‌انداختم.»

کارد به استخوان رسید

بهترین سال‌های زندگی او و بچه هایش در کشمکش با اعتیاد گذشت. تا اینکه او شش سال قبل به واسطه یک اتفاق تلخ تصمیم به ترک گرفت؛«شش سال قبل بعد از یک اتفاق، زندگی ام نجات پیدا کرد. بچه هایم گرسنه بودند حتی پول نداشتم برایشان تخم‌مرغ بخرم. ‌یکی از اقواممان آمد خانه‌مان، با اینکه می‌دید دست و پای بچه هایم از گرسنگی می‌لرزد حاضر نشد75 تومان پول بدهد تا دوتا تخم مرغ برایشان بخرم. آن روز تازه متوجه شدم از کجا به کجا رسیده‌ام؛ شوهرم کارخانه داشت با 200 چرخکار. خودم خانه داشتم اما دیگر هیچ چیز برایمان نمانده بود؛ همه‌اش را دود کرده بودیم.»

اوضاع و احوال زندگی برای منیژه و خانواده‌اش حسابی تلخ شده بود. آنها حتی نمی‌توانستند شکمشان را سیر کنند. هر روز شرایط برای منیژه بدتر می‌شد. گرسنگی فرزندانش برای او تلنگری شد تا به خودش بیاید:«با خودم گفتم هرطور شده باید ترک کنم.»



فان پاتوق